Złoczów vademecum

czwartek, 14 sierpnia 2014 21:41

Panowanie Piastów.

W okresie panowaniem Władysława Łokietka  i później Kazimierza Wielkiego w skutek zabiegów katolizacji Rusi,  w 1253 r., Daniel, syn Romana Halickiego, został koronowany przez legata papieskiego. Ta polityka wschodnia, kontynuowana poprzez mariaże, w przyszłości zaowocowało wielkim sukcesem politycznym Piastów, osiągniętym zapewne za wiedzą i zgodą Litwy, która posiadała już wielkie obszary Rusi, wydarte Złotej Ordzie, a także za zgodą dworów książęcych Rusi, które korzystały ze znaczącej w owym czasie pozycji Królestwa Polskiego w Europie wschodniej i zachodniej.
     Warto wspomnieć, że od czasów  Bolesława Krzywoustego, a więc już od pierwszej połowy XII w. począwszy, coraz bardziej wchodził zwyczaj koligacenia się Rurykowiczów z Piastami.  To tworzyło grunt dla rozmaitych zbliżeń, umożliwiało kontakt i często dawało podstawy prawne do panowania poza własnymi rdzennymi terytoriami. Otóż sam Bolesław Krzywousty miał pierwszą żonę Rusinkę. Z pośród pięciu jego synów trzech pojęło za żony Rusinki, a dwie  córki poszły na Ruś. Warto też dodać, że już Kazimierz  Sprawiedliwy miał za żonę Rusinkę. Leszek Biały Rusinkę Grzemisławę i wreszcie Konrad Mazowiecki również Rusinkę Agafię.
     W 1340 roku ziemie te ponownie zostały inkorporowane w skład terytorium polskiego przez Kazimierz  Wielkiego, dzięki polityce wschodniej Piastów,  konsekwentnego umacnianie swoich wpływów poprzez mariaże, co dawało dobre wynik, bo po śmierci Jerzego II na Haliczu – syna Trojdena Piastowicza (otruty został przez bojarów), tereny te przejął w drodze sukcesji Kazimierz Wielki.
     Kazimierz Wielki kilkakrotnie był żonaty. Jako ostatnią pojął za żonę córkę Gedymina Aldonę – Annę utrwalając zbliżenie między Polską i Litwą na wiele lat, zaś panujący na Rusi Jerzy II pojął za żonę córkę Giedymina, Eufemię.
     Kazimierz nie miał syna, dziedzica Królestwa, więc postanowił w 1338 r., że gdyby umarł bez dziedzica, na tronie polskim zasiądzie węgierski następca tronu, Ludwik Andegaweński. Chodziło o zacieśnienie sojuszu polsko-węgierskiego, nie zaś rzeczywista obawa o losy dziedzictwa. Zmarł w roku 1370. Chociaż nie udało mu się zrealizować wszystkich postawionych sobie celów, to zdołał doprowadzić do tego, że przez kilka następnych wieków Polska stanowiła istotny czynnik polityki europejskiej, szczególnie w Europie Środkowej. Można śmiało powiedzieć, że Piastowie i Kazimierz Wielki położyli podwaliny pod przyszłą Rzeczypospolitą Dwojga Narodów,
     Zgodnie z postanowieniem Kazimierza Wielkiego na tronie Polskim zasiadł Ludwik Węgierski, a następnie 12 letnia Jadwiga.  Do Krakowa Jadwiga przybyła w lecie 1384 r. i 16 października została ukoronowana na króla Królestwa Polskiego w katedrze na Wawelu.
     Jadwiga nie mając wymaganego prawem wieku była zależna zarówno od swojej matki, jak od panów polskich, głównie małopolskich, decydujących o polityce polskiej od czasów króla Ludwika. Ci zaś wykluczyli, by Jadwiga mogła poślubić Habsburga. Nawiązano rozmowy z wielkim księciem litewskim Jagiełłą. Polska potrzebowała silnego króla. Z kolei Wielkie Księstwo Litewskie niepokojone rosnącą w siłę Moskwą, jak i zakusami Zakonu Krzyżackiego, miejsce napięć między braćmi Jagiełły, także potrzebowało wzmocnienia. Propozycja panów polskich została podjęta przez Jagiełłę. Po okresie korespondencji i wizyt u królowej Elżbiety, Jagiełło aktem wydanym w Krewie 14 sierpnia 1385 r. zobowiązał się, że jeśli poślubi Jadwigę, ochrzci siebie i Litwę i doprowadzi do unii polsko-litewskiej.
     Habsburgowie zaniepokojeni toczącymi się rozmowami polsko-litewskimi usiłowali je przekreślić na drodze faktów dokonanych. Do Krakowa przybył Wilhelm, ale odmówiono mu wstępu na Wawel i zmuszono do powrotu.  Jest stara tradycja, że Jadwiga wiele czasu spędziła wtedy na modlitwie u stóp wizerunku Pana Jezusa Ukrzyżowanego. Z tego okresu pochodzi także słynny racjonał Królowej Jadwigi.
      Wydarzenia nabrały dynamiki, gdy zbliżały się 12 urodziny Jadwigi. Najpierw 11 stycznia 1386 r. aktem wołkowyskim nastąpił wybór Jagiełły na króla Polski, co de facto oznaczało wybór męża Jadwigi, 12 lutego przyjazd Jagiełły do Krakowa, 15 lutego chrzest Jagiełły i jego braci w katedrze oraz publiczne odwołanie przez Jadwigę jej dziecięcych sponsaliów pro futuro i 18 lutego 1386 r. wyszła za Jagiełłę, a 4 marca Jagiełło został ukoronowany na króla Polski.
      Wiosną 1387 Jadwiga stanęła na czele wyprawy rycerstwa polskiego, której celem była rewindykacja zajętej przez Węgrów Rusi Czerwonej. 8 marca 1387 potwierdziła przywileje dla Lwowa, gwarantując mu prawo składu. Tam też 26 września 1387 złożył jej hołd lenny hospodar mołdawski Piotr I. Jadwiga poślubiła Władysława Jagiełłę, wielkiego księcia litewskiego. Małżeństwo Władysława Jagiełły z dziedziczką tronu polskiego Jadwigą Andegaweńską, koronowaną na króla Polski, po śmierci Ludwika Węgierskiego, siostrzeńca Kazimierza III Wielkiego, było wynikiem zawartej unii w Krewie. 

Panowania Jagiellonów.

To już czas wielkich sukcesów militarnych państwa polsko-litewskiego na zachodzie i przeciwstawienie się presji na ziemie litewskie zaborczego Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. W szczytowym okresie Rzeczpospolita skupiała pod swoim panowaniem obszar ponad 2 000 000 km?, co czyniło ją jedną z najpotężniejszych dynastii w Europie.
      1 czerwca 1434 w Gródku Jagiellońskim umarł król Polski i wielki książę Litwy Władysław II Jagiełło.  
     Zaczęliśmy od czasów bardzo dawnych i już jesteśmy u schyłku średniowiecza, kiedy powstało Castrum Sloczov.